جهان عرب اسرار کاغذسازی و ساخت دفتر چسبی را در سال 751 پس از میلاد کشف کرد، زمانی که فرماندار کل خلافت بغداد دو کاغذساز چینی را در سمرقند دستگیر کرد و با کمک آنها کارخانه کاغذسازی را در شهر ازبکستان تأسیس کرد.
از اینجا، با کمک فراوانی کنف و کتان، دو ماده خام با کیفیت بالا که برای تولید کاغذ مناسب است، تولید به سایر شهرهای آسیا، به ویژه بغداد و دمشق گسترش یافت.
فرآیند ساخت کاغذی که اعراب به کار می بردند شامل گارنت کردن و خیساندن پارچه ها در آب برای به دست آوردن یک خمیر همگن بود که سپس الک می شد تا الیاف خیس شده از آب جدا شود.
ورق های به دست آمده متعاقباً فشرده، خشک شده و در نهایت با لایه ای از نشاسته برنج پوشانده شدند تا پذیرای جوهر بیشتری باشند.
در همین دوره، مردم مصر و شمال آفریقا نیز با استفاده از تکنیک های مشابهی که در جهان عرب به کار می رفت، شروع به ساخت کاغذ کردند.
تا قرن یازدهم بود که کاغذ با تسخیر سیسیل و اسپانیا توسط اعراب وارد اروپا شد.
با این حال، کاغذ به سرعت در مقایسه با پوست ماده ای با کیفیت پایین تلقی شد، به طوری که در سال 1221، فردریک دوم، امپراتور روم مقدس، استفاده از آن را برای اسناد عمومی ممنوع کرد.
نشاسته برنج در واقع منبع غذایی جذابی برای حشرات بود که به این معنی بود که ورق های کاغذ دوام زیادی نداشتند.
تاریخچه کاغذ تا حد زیادی مدیون کاغذسازان فابریانو، شهری کوچک در منطقه مارکه ایتالیا است که در قرن دوازدهم شروع به تولید کاغذ با استفاده از کتان و کنف کردند.
این کاغذسازان با استفاده از تجهیزات و تکنیک های جدید تولید، نوآوری های مهمی را ارائه کردند:
آنها آسیاب کهنه را با استفاده از آسیاب های چکشی هیدرولیک مکانیزه کردند و زمان تولید خمیر را به میزان قابل توجهی کاهش دادند.
آنها شروع به چسباندن ورقه ها با ژلاتین کردند، افزودنی که حشرات آن را دوست نداشتند. آنها انواع کاغذ و فرمت های مختلفی را ایجاد کردند.
