در قرن شانزدهم، گلدوزی و تابلو سوزن دوزی در هند رونق گرفت. سوزن دوزی آری یا «قلاب» محبوبیت خاصی پیدا کرد، زیرا زیبایی شناسی ظریف آن مورد علاقه خانواده سلطنتی مغول بود.
این سبک گلدوزی که در ابتدا برای تزئین چرم استفاده می شد، در نهایت برای آویزهای دیواری و لباس ها از جمله ساری اقتباس شد.
در قرن هجدهم، کار آری به عنوان یکی از پرسودترین کالاهای صادراتی شناخته شد، زیرا سبک قلاب دوزی (که در اروپا به عنوان «دوخت تنبور» شناخته می‌شود) در بریتانیا و فرانسه به طور فزاینده‌ای رایج شد.
انقلاب صنعتی اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19 چهره گلدوزی را تغییر داد. اتوماسیونی که توسط ماشین‌ها ایجاد می‌شود، امکان تولید انبوه منسوجات، از جمله گلدوزی را فراهم می‌آورد.
در اواسط دهه 1800، فرانسه راه را برای آینده گلدوزی ماشینی هموار کرد. با انجام این کار، این تکنیک ارزان‌تر و تولید آسان‌تر شد.
این نوآوری اساساً صنایع دستی را تغییر داد، زیرا هزینه های تولید را کاهش داد و در نتیجه آن را در دسترس توده ها قرار داد.
گلدوزی در 10 سال گذشته تجدید حیاتی را تجربه کرده است. برخی، مانند نویسنده رزسیکا پارکر در کتاب خود با نام The Subversive Stitch، می گویند که تقویت آن با رکود بزرگی که در اواخر سال های اخیر اتفاق افتاد همزمان است.
تمایل به بازگشت به چیزهایی که دست ساز بودند با رکود اقتصادی تقویت شد. انجام کارهایی که نمی‌توانستید بپردازید، یک روند اصلی در این زمان بود و هنوز هم وجود دارد.
اما فراتر از عملی بودن گلدوزی به عنوان تزئین، هنرمندان فردی آثار بسیار کلکسیونی خلق می کنند که مردم دوست دارند در خانه های خود به نمایش بگذارند.
تعداد فزاینده ای از روش های گلدوزی ماشین محور وجود دارد. با این حال، گلدوزی دستی همچنان به ارائه یک دنیای کامل از امکانات خلاقانه ادامه می دهد.
با ترکیبی از دوخت، پارچه و نخ برای کار، هر پروژه دست دوزی جذابیت و توانایی منحصر به فرد خود را دارد تا سبک شخصی شما را منعکس کند.
